چند کلام با پدر و مادرها

سلام. امروز در حین مطالعه به نکات جالبی در مورد تربیت کودک برخورد کردم که بد ندیدم پدر و مادر های عزیز هم از آنها مطلع شوند.

هیچ وقت از کودکتان سوالی نپرسید که مجبور شود پاسخ دروغ بدهد. مثلا اگر ستکانی را شکسته از او نپرسید چه کسی آن استکان را شکست؟ بگویید تو این را شکستی و حالا خرده های آن را با کمک یکدیگر جمع می کنیم. اگر منکر شکستن آن شد به او نگویید دروغ نگو یا دروغ می گویی! گفتن اینکه «تو آن را شکستی و هروقت دوست داشتی بیا تا در مورد این موضوع با یکدیگر صحبت کنیم» کافیست. البته فراموش نشود که این صحبت ها باید همراه با لحن خوب و مهربانانه باشد. نه آمرانه.

اگر هم مطمئن نیستید که راست می گوید یا دروغ، کاملا صادقانه و محترمانه به او بگویید احساس می کنم این حرف تو حقیقت ندارد. اگر با کودک خود چنین صحبت کنید، در واقع، صداقت همراه با رفتار محترمانه را به او آموزش داده اید.

هیچ گاه نزد کودک خود، حتی بنا بر مصلحت دروغ نگویید. اگر تلفن زنگ خورد و دانستید چه کسی پشت خط است، نگویید بگو پدر یا مادرم خواب است. یا تلفن را پاسخ ندهید و یا اینکه بگویید پدر یا مادرم می گویند در وقت مناسبی با شما تماس می گیرم.

هیچ گاه به دروغ از موفقیت های او تعریف نکنید. مثلا اگر نمره خوبی در درسی نگرفت به دروغ نگویید بچه من در فلان درس با نمره خوبی قبول شد. چرا که شما در واقع با این راه او را به تنبلی و عدم تلاش تشویق می کنید و همچنین به او آمورش می دهید به راحتی در مورد هر مسئله ای که خوشایندش نیست دروغ بگوید. اما وی را هم به خاطر شکست هیج گاه سرزنش نکنید. مثلا اگر در درسی موفق به کسب نمره خوبی نشد، او را به تلاش برای کسب نمره بهتر تشویق کنید. اگر تشویق کردید و بازهم موفق نشد و دانستید که عدم موفقیت او ضمن تلاش وی بوده است، او را تشویق کنید به خاطر سعی و تلاشش. زیرا شما در واقع با این کار وی را به تلاش و کوشش رهنمون می سازید و اشتیاق کوشش را جایگزین استرس در وی کردید و همچنین با این کار باعث شدید که کودک، با میل فراوان برای شما از شکست هایش سخن بگوید و از شما برای پیروزی کمک بگیرد و پر واضح است که این رفتار و صداقت بهتر است از اینکه وی شکست خود را به خاطر ترس از شما پیروزی بخواند و به جای کمک گرفتن از پدر و مادرش، سراغ افراد نالایق برود.

وقتی کودک، مرتکب خطا و یا کار بد و زشتی می شود، او را تحقیر و سرزنش نکنید و شخصیت وی را زیر سوال نبرید. بلکه در کمال اقتدار و همراه با احترام، کار زشت او را به وی و در یک یا دو جمله متذکر شوید و با وی قهر نکنید. چون که او به هرحال درخواهد یافت قهر پدر و مادر با وی همیشگی نخواهد بود و همین موجب می شود وی بدون هراس، کارهای زشت خود را تکرار کند. پس در پاسخ کار زشت کودک، مقتدارنه و محترمانه بدون هیچ گونه تحقیر و سرزنش و قهر، کار زشتی را در یکی دو جمله به وی متذکر شوید.

به کودک اجازه بدهید احساسات خود را در کمال آرامش و بدون ترس بیان کند. مثلا اگر از کسی خوشش نمی آید اجازه بیان این احساس را به وی بدهید. البته بیان احساسش برای پدر و مادر. مثلا اگر از عمه، دایی و یا حتی برادر یا خواهرش خوشش نمی آید، اجازه بدهید این ناخوشایندی را برای شما و نه شخص مورد نظر بیان کند و پس از بیان احساسش، نخست دلیل این احساس بد را جویا و سپس وارد تلاش برای رفع احساس بدش همراه با نرمی و مهربانی شوید.

هیچ گاه کودک خود را تحت فشار قرار ندهید که کاری را که شما دوست دارید و یا او استعدادش را ندارد انجام دهد. مثلا شما دوست دارید وی نواختن ویولون یا پیانو را بیاموزد و او علاقه ای به این امر ندارد. اما علاقه شما دلیلی نیست بر اینکه وی حتما آن کاری که دوست ندارد را انجام دهد.حتی اگر مستعد آن باشد؛ یا اینکه وی استعدادی در فوتبال ندارد. از آن نخواهید که حتما با هم سن و سال های خود فوتبال بازی کند. چرا که در این صورت وی در مقابل هم بازی های خود، به اصطلاح کم می آورد و این موجب سرشکستگی وی خواهد شد.

هیچ گاه مستقیم به کودک خود نگویید دروغ می گویی و دروغ وی را با جمله احترام آمیز «حقیقت ندارد» به او متذکر شوید.

و در پایان اینکه سعی کنید تمام این راه ها و کار ها منجر به لوس شدن و یا پر رو شدن کودک نشود.